مـَـهــدی یــــ85ـــار

جهت مشاهده تصویر در اندازه اصلی ، اینجا کلیک کنید

وَأَشْرَقَتِ الْأَرْضُ بِنُورِ رَبِّهَا
(آیه 69 سوره ی زُمر)

وَأَشْرَقَتِ الْأَرْضُ بِنُورِکُم
(فرازی از زیارت جامعه کبیره)


منعکس شده در :
تبیان
حرف تو

خورشید برای زمین و اهلش "طلوع" می کند اما اینجا سخن از "اشراق" است.اشراق علاوه بر معنی طلوع ، معانی ، درخشندگی و نورافشانی را نیز در بر می گیرد.
زمین با نور ربّ خود روشن می گردد...
اگر حضرت صادق (ع) نفرموده بود که «مراد از ربّ زمین، امام و حجت خدا بر روی زمین است» و اگر حضرت نقی (ع) در گنجینه ی معارف امام شناسی زیارت جامعه ، خطاب به امامان معصوم ، نیاورده بود که «وَأَشْرَقَتِ الْأَرْضُ بِنُورِکُم» ، جرئت نمی کردم که بگویم ؛
بگویم که "ربّ زمین اند" این انوار مقدسه...
بگویم که زمین مان با نور این انوار مقدسه روشن است و خورشید و ستارگان منعکس کننده نور اند...خورشید هم خود ماه است.خود منعکس کننده است...
حرف سنگینی است...ربّ زمین...
شاید آسمانیان بهتر بفهمند این کلام را.شاید آنها از بالا بهتر ببینند این پرتو افشانی ها را.پرتو افشانی این منابع نور را بر هستی ، بر قلب انسان ها ...

نور اند همه.از پیامبر رحمت و فرزند کریم و قریبِ غریبش که در دیار نااهلان و در "خاک" آرمیده تا امام رئوفی که ضمانت آهوی وادی ما را پذیرفته و ما را در دیارمان مهمان خود کرده...

همه نور اند و همه خورشید و "کُلّهم نورٌ واحد" اما ما نوادگان سلمان با خورشید آسمان هشتم ، بیشتر خو گرفته ایم گویا !