جهت مشاهده تصویر در اندازه اصلی ، اینجا کلیک کنید

منعکس شده در :

"ان شاالله عاقبت بخیر بشی پسرم ، ان شاالله پیر بشی عزیزم..."

"وایسا وایسا ؛ مادر من ، عزیز من ؛ درست دعا کن خواهشاً ...

من میخوام تو جوونی عاقبت بخیر بشم...من میخوام..."

گفت و شنودشان این روزهای آخری از این دست بود...

انگار بال هایش درآمده بود و آماده بود برای پرواز.اما پاهایش بند بود.بند در دل.دل مادر...

برای پرواز فقط پاکندن از دل مادر و دل کندن مادر را کم داشت...

پدر را می شد راضی کرد بالاخره.نهایتاً کمی جلویش راه می رود و قسمش میدهد به علی اکبر و راضی اش میکند که رضا بدهد به رفتنش ، به پرکشیدنش ، به برنگشتنش. سخت است برایش اما...

اما سخت تر است برایش.«مـــــــادر» را میگویم.راضی نمیشود به رفتن و برنگشتنش.تا میخواهد حرفی پیش بکشد از رفتن ، مادر شروع میکند به گفتن.گفتن از آرزوهایش، از برنامه هایش.برای پسرش ، پسر دسته ی گلش.از عروسی اش میگوید و...

دلش نمی آید.پسر دلِ دل شکستن را ندارد.چه بگوید ، چه بخواهد...چه بگوید که راضی شود ، که نشکند و راضی شود...

نمیداند...نمیداند چه کند...

روز رفتن که فرا رسید ، مادر باز هم آمد برای بدرقه.این بار فرق میکرد اما. برای همه...

پسر میدانست که رفتنش برگشتی ندارد.بال ها را روی دوش خود حس میکرد برای پرواز.اما گویا مادر هم متوجه است.لحظه ی آخر چشم در چشم شدند. پسر خواست که بگوید.خواست که بگوید مادرم ، رفتنم فرق دارد با همیشه ، میروم که عاقبت بخیر شوم ، می روم که بروم ، که پرواز...

خواست که بگوید ، بغضش را که فرو برد ، مادر امانش نداد در آغوش گرفتش و به حرف آمد که "برو.... برو و چیزی نگو...برو که تو را به خدا می سپارم..."

چند قدمی که رفت ، صدایش زد.برگشت.باز چشم در چشم...باز مادر به حرف آمد... پسرم سلام من را برسان.به مادرم ، به مادرمان.حضرت زهرا را می گوید...

رفت و رفت...

حالا سال ها گذشته و پسر برگشته.

چه برگشتنی.گویا جواب سلام را آورده ...

از «مـــادر» برای «مـــادر»...